نقدفا :
یک پلیس تمام عیار!
محمدجوادکتابی
متری شیش‌و‌نیم اثر دوم سعید روستایی با این که موفقیت ابدویک روز را تکرار نمی‌کند ولی یک پیشرفت تکنیکی برای کارگردان جوانش محسوب می‌شود. فیلم تا نیمه اول بسیار پر شور و هیجان و خوش ریتم از کار درآمده است و بدون اغراق یکی از برترین آثار ژانر پلیسی در سینمای ایران است. اما به یک‌باره فیلم در نیمه دوم خود افت می‌کند. درست از جایی که روستایی می‌خواهد حرف خودش را در فیلم بزند و علت جرم را واکاوی کند؛ فیلم در نیمه اول بیشتر به ژانر وفادار است و چند سکانس نفسگیر هم ارائه می‌کند اما در نیمه دوم، کمتر شاهد خلاقیت‌های نیمه اول هستیم. البته این به آن معنا نیست که نیمه دوم فیلم خوب درنیامده نه اما افت ریتم در نیمه دوم محسوس است.
روستایی در متری شیش و نیم داستان پلیسی را روایت می‌کند که به دنبال یک موادفروش بزرگ در شهر است. موادفروش باهوشی که با چندواسطه کار می‌کند و به این راحتی‌ها هم نمی‌شود آن را گرفت.شاید یکی از مشکلات فیلم همین باشد که چگونه به راحتی مجرم دستگر می‌شود؛ مجرمی که در فیلم روی او خیلی حساب باز کرده‌اند. البته مشکل داستان بیشتر از این حرف‌هاست. اصولا روستایی در دو فیلمی که ساخته نشان داده است خیلی به دنبال داستان نیست و سرجمع شاید داستان ابدویک‌روز و متری شیش و نیم به پنج خط نرسد. روستایی اما با خرده پیرنگ‌ها و دیالوگ نویسی‌های درخشانش و صدالبته بازی بازیگران، فیلمی سرپا می‌سازد.
نقش پلیس داستان را پیمان معادی به زیبایی بازی کرده است. معادی قطعا یکی از اصلی‌ترین کاندیدای گرفتن سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد جشنواره است.
یکی دیگر از مشکلات فیلم روستایی آن است که فیلم دوپاره است؛ یعنی بین قهرمان و ضد قهرمان داستان گیر کرده است برای همین در نیمه دوم به یک باره از یک داستان کاملا پلیسی تبدیل می‌شود به یک داستان اجتماعی با ته مایههای واکاوی علت جرم. روستایی می‌خواهد بگوید که جرم و جنایت ریشه در فقر دارد و تا فقر هست باید جرم و جنایت در شهر را هم دید.
به هرحال فیلم دوم سعید روستایی با همه‌ی ضعف‌هایش فیلم خوبی در سینمای آپارتمانی ایران است. فیلمی که ژانر دارد و قهرمان به تصویر می‌کشد.
متری شیش‌و‌نیم
حامد یامین پور
فیلمسازی که فیلم اولش مورد استقبال قرار بگیرد و انتظارات را از خود بالا برده باشد برای ساخت فیلم بعدی راه سختی را پیش روی خودش خواهد داشت. مسیری که او با پیمودن آن قرار است ثابت کند که کیفیت فیلم اولش اتفاقی نبوده و او واقعاً قدرت برداشتن قدمهای محکم در سینما را دارد.
سعید روستایی با دومین فیلم خود «متری شیش و نیم» اثبات کرد که در ساخت آثار اجتماعی توانایی بالایی دارد. او می تواند با طراحی میزانسن و خلق فضاهایی سخت قصه ای خوش ریتم و جذاب را برای مخاطب روایت کند.
فیلم جدید روستایی به مانند اثر قبلی او پدیده ی شوم اعتیاد را سوژه ی خود قرار داده. فیلمساز جوان این بار از زاویه ای دیگر به این مسئله پرداخته است. اگر «ابد و یک روز» قصه ای از درون یک خانواده بود که یکی از فرزاندانش اسیر اعتیاد شده است این بار قصه ی مردی است که خود یکی از توزیع کنندگان بزرگ مواد مخدر محسوب می شود.
فیلم «متری شیش و نیم» از آن جهت که از زاویه ی پلیسی روایت می شود به خوبی از توان روستایی در خلق میزانس های جنایی و ایجاد فضاهای پلیسی حکایت دارد. فیلمساز بار دیگر نشانی می‌دهد که می توان فیلم اجتماعی ساخت اما ریتم تند داشت و به گونه ای قصه گفت که مخاطب روی صندلی سینما میخکوب شود اما علاوه بر این ها که در «ابد و یک روز» هم بود چیزی که برای خود روستایی آورده محسوب می شود وجوه پلیسی قصه که قابلیتی جدید از کارگردان جوان را به نمایش می گذارد.
فیلم تلخ است . یک تلخی درست. موضوع فیلم بلایی است که مواد مخدر و توزیع کنندگان آن بر سر خود و مصرف کنندگان آن می آورند . فیلم ساختن در خصوص این موضوع به درستی با انواع محدودیت ها و مراقبت های محتوایی همراه است و روایت قصه ای باور پذیر و درگیر کننده با این مضمون به راستی کار دشواری است.
اگر چه نباید از ضعف یک سوم پایانی فیلم غافل شد که ریتم بر خلاف دو سوم ابتدایی کند تر شده و در بعضی میزانسن ها شبیه به فیلم های اجتماعی معمولی می شود. شاید اگر مثل «ابد و یک روز» روستایی مشاوری مثل «سعید ملکان» کنار خود داشت این ضعف ها کم تر در فیلم مشاهده می شد.
با این وجود کارگردان هایی که برای مخاطب فیلم می سازند و علاقه دارند قصه ی جذاب روایت کنند شاید به سختی از تعداد انگشتان یک دست بیشتر بشوند بنابر این باید امیدوار بود سعید روستایی به عنوان کارگردانی که جزو این دسته است و به قصه گویی برای مخاطب علاقه دارد به سراغ ژانر های جذاب دیگر رفته و از وجوه دیگر خود رونمایی کند.
به خاطر چند متر کفن …
محمدحسین رحیمی
وقتی چیزی به نام «سینمای داستانگو» را ستایش می‌کنیم، و زمانی که از ارزش و لزوم وجود «قصه» در فیلم حرف می‌زنیم، در حقیقت مقصود، اهمیت صرف قصه نیست. هدف، تاکید بر اهمیت سرگرم کنندگی، کشش و جذابیت فیلم است. و چه بسا فیلمی داستانگو باشد، اما از سرگرمی و کشش و جذابیت نصیبی نداشته باشد.
هر دو فیلم سعید روستایی اما الگویی معکوس را طی می‌کنند: فیلم‌هایی که قصه ندارند، اما به غایت سرگرم کننده، پرکشش و جذابند. روستایی این بار مسیری را طی می‌کند که در ابد و یک روز هم پیموده بود؛ اما با غلظت و شدت بیشتر: این بار اگر قرار باشد ایده اصلی متری شیش و نیم را بازگو کنیم، حتی همان دو خط قصه ابد و یک روز هم دستگیرمان نمی‌شود. فیلم عملاً بدون هیچ ایده مرکزی مشخص کلاسیکی نوشته شده و در حالی که بیش از صد و سی دقیقه زمان دارد، اما در هیچ لحظه‌ای از ریتم نمی‌افتد. و این مدیون ایده‌های جذاب در دل خرده داستان‌ها، دیالوگ‌های خوش سر و شکل بی‌حشو و زواید، و شخصیت‌های گرم و هیجان انگیز است. همان فرمولی که زمانی در ابد و یک روز دستمایه فیلمساز قرار گرفته بود و اینجا به بلوغ رسیده است. گویی روستایی پس از ساخت فیلم قبلی، همچنان مشاهدات و تحقیقاتی در زمینه مبارزه با مواد مخدر در چنته داشته، که در ابد و یک روز مجال ارائه پیدا نکرده‌اند و در فیلم دوم سرریز می‌کنند. و حاصل این ایده‌ها و مشاهدات، می‌شود چهار سکانس مفصل از دستگیری چهار مجرم مرتبط با مواد مخدر، که هر کدام پر از لحظات نفسگیر است و به ورطه تکرار و کسل کنندگی نمی‌افتد.
متری شیش و نیم حتماً در مقایسه با فیلم قبلی، قدم رو به جلوی روستایی است. با این حال، همچنان برچسب بی‌نقص بودن را به خود نمی‌گیرد. اینکه فیلمساز در نیمه دوم فیلم، بیش از آنکه همچنان به دنبال خلق صحنه‌های پرالتهاب باشد، تلاش می‌کند تا «حرف» خود را بزند، اینکه نوید محمد‌زاده پس از یک بازی تازه در نیمه اول داستان، در سی دقیقه انتهایی، و از جایی که هیبت و شوکت «ناصر پاکزاد» می‌شکند، دوباره نسخه دیگری از بازی‌های تکراری قبلی خود را ارائه می‌دهد (از جمله در تک گویی‌اش درباره خرید کفن و عقده‌های گذشته‌اش)، یا اینکه پایان کم رمق شخصیت صمد، تناسبی با آن شروع طوفانی‌اش ندارد، بخشی از دلایل این گزاره است.
رجانیوز
برای امتیاز دادن به این مطلب اینجا کلیک کن
[کل آراء: 0 میانگین: 0]
Related Images:
Visits: 12
