نقد و بررسی کامل فیلم برخورد تایتانها – CLASH OF TITANS

به نام خداوند یکتا
لطفاً یگانگی خداوند را برای من اثبات کنید (وجود خداوند برای من مسلّم است)؟
اثبات یگانگی خدا
در باب اثبات یگانگی خداوند، دلایل گوناگونی ذکر شده است که در این اختصار نمی‏توان همه آنها را شمارش و تبیین کرد؛ از این رو تنها به تحلیل و تشریح یک دلیل بسنده می‏کنیم. فهم این برهان، نیازمند توجّه به دو مقدمه است:
یک. وجود هر معلولی، وابسته به علت خویش می‏باشد؛ به عبارت دیگر بنابر اصل علیّت – که در جای خود مستدل و مبرهن گشته – هر معلولی وجود خودش را – با همه شؤون و متعلقاتش – از علّت هستی‏بخش خویش، دریافت می‏دارد و اگر احتیاج به شروط و معدّاتی هم داشته باشد، می‏بایست وجود آنها هم مستند به علّت هستی‏بخش خودش باشد. بنابراین اگر دو، یا چند علت هستی‏بخش، در عرض هم فرض شوند، معلول هر یک از آنها، وابسته به علّت خودش می‏باشد و هیچ‏گونه وابستگی به علت دیگر یا معلول‏های آن، نخواهد داشت. و بدین ترتیب، ارتباط و وابستگی میان معلول‏های آنها، به وجود نخواهد آمد.
دو. نظام این جهانِ مشهود، نظام واحدی است که در آن، پدیده‏های هم‏زمان و ناهم‏زمان، با یکدیگر ارتباط و وابستگی دارند. امّا ارتباط پدیده‏های هم‏زمان، همان تأثیر و تأثراتِ علّی و معلولی گوناگون، در میان آنها است که موجب تغییرات و دگرگونی‏هایی در آنها می‏شود و به هیچ وجه، قابل انکار نیست. امّا ارتباط میان پدیده‏های گذشته، حال و آینده، به این صورت است که پدیده‏های «گذشته»، زمینه پیدایش پدیده‏های «کنونی» را فراهم کرده‏اند و پدیده‏های «کنونی» نیز به نوبه خود، زمینه پیدایش پدیده‏های «آینده» را فراهم می‏سازند. اگر روابط علّی و اعدادی، از میان پدیده‏های جهان برداشته شود، جهانی باقی نخواهد ماند و هیچ پدیده دیگری هم، به وجود نخواهد آمد. چنان‏که اگر ارتباط وجود انسان با هوا، نور، آب و مواد غذایی بریده شود، دیگر نمی‏تواند به وجود خود ادامه دهد و زمینه پیدایش انسان دیگر یا پدیده دیگری را فراهم سازد.
با ضمیمه این دو مقدمه، می‏توان نتیجه گرفت که نظام این جهان – که شامل مجموعه پدیده‏های بی‏شمار گذشته، حال و آینده است – آفریده یک آفریدگار می‏باشد و تحت تدبیر حکیمانه او اداره می‏شود؛ زیرا، اگر یک یا چند آفریدگار دیگری می‏بود، ارتباطی میان آفریدگان به وجود نمی‏آمد و نظام واحدی بر آنها حاکم نمی‏شد؛ بلکه هر آفریده ‏ای از طرف آفریدگار خودش، به وجود می‏آمد و به کمک دیگر آفریدگان همان آفریدگار، پرورش می‏یافت. در نتیجه، نظام‏های متعدد و مستقلی، به وجود می‏آمد و ارتباط و پیوندی میان آنها برقرار نمی ‏شد. در صورتی که نظام موجود در جهان، نظام واحد همبسته ‏ای است و پیوند میان پدیده‏های آن، مشهود است.مصباح یزدی، محمدتقی، آموزش فلسفه، ج ۲، ص ۳۵۹ و ۳۶۰؛ برای اطلاع بیشتر از تقریرهای گوناگون این موضوع نگاه کنید به: طباطبایی، سیدمحمدحسین، اصول فلسفه و روش رئالیسم، ج ۵، صص ۱۱۱ – ۱۲۳.

نویسنده: محمدرضا کاشفی

اثبات یگانگی خدا
پرسش:
لطفا یگانگی خدا را اثبات کنید.

پاسخ:

ادله فلسفی فراوانی بر توحید ذاتی خداوند اقامه شده است که اینک چند مورد را بیان می کنیم:

کمال مخلوق باشد. و اگر کمالی از خداوند مخلوق باشد، او مرکب از واجب و مخلوق می شود. و امکان به او راه می یابد و این محال عقلی است.
منبع: پایگاه حوزه۵۵۵۴۵۵۵۴

اثبات وحدانیت خدا(توحید ذاتی)
توحید، یعنی یگانه دانستن خدا، یکی از مهم‎ترین محورهای تبلیغ و تعلیم پیامبران الهی بوده است، قرآن کریم آن جا که برنامه تبلیغی پیامبرانی چون نوح، هود، صالح و شعیب را بازگو می‎کند یادآور می‎شود که نخستین پیام آنان به امت‎های خود این بود که «اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَکُمْ مِنْ إِلهٍ غَیْرُهُ»[۱] چنان که یکی از اهداف بعثت پیامبران را دعوت به یکتا پرستی می‎داند «وَ لَقَدْ بَعَثْنا فِی کُلِّ أُمَّهٍ رَسُولاً أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ اجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ»[۲] اهمیت ویژه این مسئله موجب شده است که متکلمان احیاناً آن را در فصلی جداگانه از دیگر صفات الهی مطرح کنند.بحث درباره توحید از دو جهت ذاتی و صفاتی طرح می شود که به تبیین توحید ذاتی می پردازیم.
توحید ذاتی یعنی این که ذات خداوند یکتا است. و یگانگی ذات دو معنا دارد:
الف: ذاتی که در هستی خود بی‎نیاز از علت است، فقط خداوند است. بنابراین، همه ذوات و موجودات خواه مادی باشند یا مجرد از ماده، خواه جوهر باشند یا عرض، جاندار باشند یا بی جان ـ ممکن الوجود ـ نیازمند و معلولند، پس ذات خداوند در بی‎نیازی از علت، بی‎همتا و بی‎شریک است.
ب: ذات خداوند مرکب از اجزاء نیست، و هیچ گونه کثرت و تعدد در ذات الهی راه ندارد.
ترکیب اقسامی دارد:
۱. ترکیب از اجزاء عقلی، مانند ترکیب ماهیت از جنس و فصل، و ترکیب موجود ممکن از وجود و ماهیت، این گونه ترکیب ناشی از محدودیت وجود است، و چون وجود خداوند نامتناهی و نامحدود است، چنین ترکیبی درحق او محال است.
۲. ترکیب از اجزاء مادی و عنصری، مانند موجودات طبیعی که از عناصر مختلف ترکیب یافته‎اند، و مانند عناصر که از اتم‎ها ترکیب شده‎اند، این گونه ترکیب، از لوازم موجود مادی است، و چون خداوند مادی[۳] نیست، چنین ترکیبی در حق او محال است.
۳. ترکیب از ماده و صورت، چنان که از نظر فلاسفه جسم مرکب از ماده[۴] و صورت است، این ترکیب نیز در حق خداوند محال است، چون از ویژگی‎های موجود جسمانی است، و خداوند جسم نیست.
چون ترکیب در حق واجب الوجود بالذات محال است، وجود دو واجب الوجود نیز محال است، زیرا فرض دوگانگی، مستلزم این است که هر یک از دو واجب الوجود، مرکب از مابه الاشتراک و مابه الامتیاز باشند، زیرا وجود دو فرد از یک حقیقت در صورتی ممکن است که آن دو فرد در عین این که در اصل آن حقیقت مشترکند، هر یک از ویژگی خاصی برخوردار باشد، و در نتیجه هر یک از آن دو مرکب از دو جهت است:
الف. جهت اشتراک
ب. جهت امتیاز
و ترکیب، چنان که گفته شد، مستلزم محدودیت و نیازمندی است که با بی‎نیازی مطلق واجب الوجود بالذات منافات دارد.
دو معنای یاد شده در حدیثی که از امام علی ـ علیه السلام ـ روایت شده وارد شده است، شخصی از امام در باره یگانگی خدا سؤال کرد، امام پاسخ داد: یگانگی چهار معنا دارد که دو معنای آن در حق خدا روا نیست، ولی دو معنای آن روا است. دو معنای ناروا عبارتند از:
۱. یگانگی عددی (زیرا در مورد یگانگی عددی فرض دوم و سوم و… محال نیست).
۲. یگانگی نوعی (مانند افراد انسان که همگی وحدت نوعی دارند، چنین یگانگی نیز مانع از تعدد و کثرت نیست).
و دو معنای درست عبارتند از:
۳. بی‎مانندی خدا در ذات و صفات.
۴. تقسیم و تجزیه ناپذیری ذات خداوند.[۵]
تثلیث یا شرک گرایی در ذات خدا
یکی از عقاید مشهور در آئین مسیحیت، ‌عقیده تثلیث (سه خدایی) است، آنان در عین این که خود را موحد و یکتا پرست می‎دانند به اقانیم ثلاثه (ذوات سه گانه) عقیده دارند، که عبارتند از:
۱. اقنوم ذات (خدای پدر)
۲. اقنوم کلمه (خدای پسر)
۳. اقنوم حیات (روح القدس)
به اعتقاد آنان هر یک از آنها به صورت کامل از حقیقت الوهیت برخوردار است و همگی در حقیقت الوهیت یکسانند، پس حقیقت الوهیت یک چیز است، بدین جهت خدا در عین این که یکی است، سه تا است.
به عبارت دیگر، ذات خداوند (خدای پدر) توسط اقنوم حیات (روح القدس) در اقنوم کلمه (مسیح) حلول کرده و به صورت او نمایان شده است، چنان که انجیل یوحنا با این عبارت شروع می‎شود:
در ابتدا کلمه بود، و کلمه نزد خدا بود، و کلمه خدا بود، و کلمه جسم گردید و میان ما ساکن شد.[۶]
و در رساله پولس حواری، که حدود ده سال قبل از انجیل یوحنا نگارش یافته آمده است:
خدا، که در زمان گذشته با اقسام متعدد و طرق مختلف توسط پیامبران با پدران ما تکلم می‎کرد، در این ایام به وساطت پسر خود با ما تکلم نمود، او را وارث جمیع موجودات قرار داد، به واسطه او عالم‎ها را آفرید.[۷]
بنابراین، مسیحیان در این باره سه عقیده دارند:
۱. مسیح فرزند خدا است.
۲. مسیح خدا است (خدای مجسم).
۳. سه ذات الهی وجود دارد، و خدا سومی آنها است.
اینها عقایدی است که قرآن کریم نیز آنها را یادآور شده، و همگی را به عنوان عقاید کفر آمیز تخطئه نموده است، چنان که می‎فرماید:
۱. «لَقَدْ کَفَرَ الَّذِینَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْمَسِیحُ ابْنُ مَرْیَمَ؛[۸] آنان که گفتند خدا همان مسیح فرزند مریم است کافر، شده‎اند».
۲. «لَقَدْ کَفَرَ الَّذِینَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ ثالِثُ ثَلاثَهٍ؛[۹] آنان که گفتند خدا سومی سه تا است، کافر شده‎اند، جز خدای یکتا، خدایی نیست.
۳. «وَ قالَتِ النَّصارى الْمَسِیحُ ابْنُ اللَّهِ یُضاهئونَ قَوْلَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ قَبْلُ؛[۱۰] نصاری گفتند مسیح فرزند خداست، این عقیده آنان همانند عقیده کافران پیشین است.
از این آیه استفاده می‎شود که اعتقاد به الوهیت مسیح و اینکه او فرزند خداست، از عقاید کافران پیشین وارد دیانت مسیحی شده، و هرگز از عقایدی نیست که حضرت مسیح آنها را به پیروان خود آموزش داده است. چنان که گوستاولوبون فرانسوی (۱۸۴۱ـ۱۹۳۱) که خود پیرو آئین مسیحیت است گفته است:
«مسیحیت در طول پنج قرن نخست از حیات خود، با جذب افکار فلسفی و مذهبی یونانی، رومی، و شرقی تطوراتی یافت، و آمیزه‎ای از عقاید دینی گردید، تثلیث جدید (اب، ابن، روح القدس) جایگزین تثلیث قبلی (نروبی‎تر، وزنون، نرو) گردید، و پرستش خدایان سه گانه جایگزین خدایان قدیم شد.»[۱] . اعراف/۵۹، ۶۵، ۷۳، ۸۵.
[۲] . نحل/ ۳۶.
[۳] . زیرا مادی بودن ملازم با نیازمندی و تغیر و زوال است، و این‎ها از لوازم ممکن الوجوداند، و خداوند واجب الوجود بالذات است.
[۴] . این ماده، ماده فلسفی است نه ماده فیزیکی و طبیعی، و اثبات یا نفی آن فقط با برهان فلسفی ممکن است نه آزمون و تجربه حسی.
[۵] . توحید صدوق، باب ۳، روایت ۳.
[۶] . کتاب مقدس، عهد جدید، انجیل یوحنا.
[۷] . همان، رساله پولس.
[۸] . مائده/ ۱۷و ۷۲.
[۹] . مائده/۷۳.
[۱۰] . توبه/۳۰.

وحدانیت خداوند متعال

وحدانیت خداوند همچون وجودش بر هر فطرت پاک و سالم ثابت است و نیازی به برهان و دلیل ندارد اما از ان جا که در طی قرنهای متمادی فطرتهای سالم خدادادی بشر دست خوش بازیهای هوس رانان قرار گرفته و عده ی زیادی از انسانها به وجود خدایی معتقد شدند که یگانه نیست لازم است تا ادله ی توحید بیان گردد تا اینکه حقیقت برای انان که خواهان حقیقت اند روشن شود.

قبل از اثبات یگانگی خداوند متعال از طریق قران و روایت و عقل لازم است تا تعریفی از توحید داشته باشیم و البته بر هیچ صاحب اندیشه ای   پوشیده نیست که هیچ کس به زیبایی فرستاده های الهی نمی تواند توحید و دیگر امور مربوط به خداوند متعال را تعریف کند چرا که هر آن چه از ضمیر انسانی تراوش کند همگی زاییده ی معلوماتی است که او از محیط پیرامون خود ذخیره داشته است، محیطی که مادی است بنابراین هر حکمی که در باره ی خداوند متعال کند، از این اندیشه های مبتنی بر ماده صادر شده است. حال آنکه خداوند تبارک و تعالی از هرگونه اثر مادی پاک و منزه است.

برای تعریف و اثبات وحدانیت خدا باید به سراغ منابع الهی رفت تا ایشان که به منبع فیض الهی متصلند و سخنگوی او می باشند، برای ما حقیقت را روشن سازند.

توحید که در لغت یکی بودن و یگانه بودن معنا دارد، از زبان امیرالمؤمنین اینگونه بیان شده است:

“اگر قائل توحید، یک بودن در اعداد را قصد کرده باشد، جائز نمی باشد چراکه آنچه ار که دومی ندارد، داخل در بحث اعداد نمی شود. آیا نمی بینی کافر است آن کس که بگوید سومین از سه تا است. (کسانی که سه خدایی هستند، پدر،پسر و روح القدس) و اگر قائل توحید را به این معنا که او یکی از مردم است بگوید و به این قول نوعی از جنس را اراده کرده باشد، باز نشاید (چرا که تشبیه خالق است به مخلوق و خالق را جنس و نوعی نیست) که خداوند از این گونه چیزها سخت دور است.

و توحید اگر به این دو گونه باشد، توحید و در خداوند تبارک و تعالی ثابت است.

وجه اول این که گوینده ی توحید بگوید: او یکی است که در اشیاء مانند ندارد و  وجه دوم آنکه بگوید: احدی المعنی است به این معنا که در وجود و عقل و وهم، بخش نمی شود، این گونه است پروردگار ما عز و جل.”

توحید صدوق صفحه ۸۳ باب معنای الواحد

شاهد از قرآن

پس از تعریف توحید، یک شاهد از قرآن در اثبات وحدانیت حق تعالی نوربخش جان و دل ما خواهد بود:

” و الهکم اله واحد لا اله الا هو الرحمن الرحیم”

خدای شما خدایی است یگانه ، جز او خدایی نیست او رحمان و رحیم است.

سوره ی مبارکه ی بقره آیه ی۱۶۳

آیات دیگری در اثبات توحید در قرآن شریف آمده که ما برای رعایت اختصار به همین یک مورد اکتفا می کنیم.

و اما پس از اثبات توحید در کلام خدا، به یک روایت از امیرالمؤمنین علی علیه السلام متمسک می شویم و آن فرمایش حضرت است برای فرزندش که فرمود:

” ….واعلم یا بنی! انه لو کان لربک شریک لاتتک رسله، و لرأیت آثار ملکه و سلطانه و لعرفت افعاله و صفاته و لکنه اله واحد کما وصف نفسه، لا یضاده قی ملکه احد و لا یزول ابدا و لم یزل، اول قبل الاشیاء بلا اولیه و آخر بعد الاشیاء بلا نهایه…”

و بدان ای پسرم که اگر پروردگارت ار شریکی بود، رسولانش به سوی تو می آمدند و هر آینه آثار سلطنت و حکومتش را می دیدی و با افعال و صفاتش آشنا می گشتی لکن پروردگارت خدایی واحد است آنچنان که خود، خودش را وصف کرده است. هیچ کس در ملکش ضد او نیست و هیچگاه از میان نمی رود و ابدی است، اول است قبل از هر چیزی، بدون اولیت و آخر است بعد از هز چیزی ولی بی نهایت.

نهج البلاغه بخش نامه ها، نامه ی ۳۱

دلیل عقلی

و اما دلیل عقل، پس از آنکه در قرآن و روایت بر ما وحدانیت خدا ثابت شد، اثبات وحدانیت از طریق عقل خالی از لطف نمی باشد.

عقل پس از اینکه فطرت انسان توحیدی است، با ادله ی قطعی و برهان های وجدانی به وحدانیت خدا حکم قطعی می کند،  این برهان ها متعدد اند. ما از بین آنها هشت مورد را که بعضی برگرفته ی از روایات می باشند. براهینی از قبیل: ارتباط و تدبیر، عدم وجود اثر از خدایی دیگر، برهان فرجه و لزوم تسلسل و احتیاج، برهان سبر و تقسیم، برهان محال بودن شرکت، دلیل کمال و دلیل بی نیازی.

به عنوان نمونه یکی از برهان های بالا که از ناحیه ی اهل بیت به ما رسیده است را بیان می کنیم، برهان سبر و تقسیم:

اگر قائل به تعدد خدا شویم، امر نسبت به دو خدا از سه حال خارج نیست، یا هر دو قادر بر ایجاد نظم هستند، یا هر دو قادر نیستند و یا یکی قادر و دیگری عاجز است، اگر هر دو قادر باشند، وجود یکی لغو و بیهوده است، و اگر هر دو عاجز باشند، وجود هر دو بیهوده است و اگر یکی قادر و دیگری عاجز باشد، آنکه قادر است شایسته ی خدایی است و آنکه  عاجز است شایسته نیست خدا یاشد.

به این ترتیب ثابت می شود، که خداوند تبارک و تعالی یکی است، یکی که دو  ندارد.

منبع : واحد تحقیقاتی الغدیر

● اثبات یگانگی خدا
در باب اثبات یگانگی خداوند، دلایل گوناگونی ذکر شده است که در این اختصار نمی‏توان همه آنها را شمارش و تبیین کرد؛ از این رو تنها به تحلیل و تشریح یک دلیل بسنده می‏کنیم. فهم این برهان، نیازمند توجّه به دو مقدمه است:
۱) وجود هر معلولی، وابسته به علت خویش می‏باشد؛ به عبارت دیگر بنابر اصل علیّت – که در جای خود مستدل و مبرهن گشته – هر معلولی وجود خودش را – با همه شؤون و متعلقاتش – از علّت هستی‏بخش خویش، دریافت می‏دارد و اگر احتیاج به شروط و معدّاتی هم داشته باشد، می‏بایست وجود آنها هم مستند به علّت هستی‏بخش خودش باشد. بنابراین اگر دو، یا چند علت هستی‏بخش، در عرض هم فرض شوند، معلول هر یک از آنها، وابسته به علّت خودش می‏باشد و هیچ‏گونه وابستگی به علت دیگر یا معلول‏های آن، نخواهد داشت. و بدین ترتیب، ارتباط و وابستگی میان معلول‏های آنها، به وجود نخواهد آمد.
۲) نظام این جهانِ مشهود، نظام واحدی است که در آن، پدیده‏های هم‏زمان و ناهم‏زمان، با یکدیگر ارتباط و وابستگی دارند. امّا ارتباط پدیده‏های هم‏زمان، همان تأثیر و تأثراتِ علّی و معلولی گوناگون، در میان آنها است که موجب تغییرات و دگرگونی‏هایی در آنها می‏شود و به هیچ وجه، قابل انکار نیست. امّا ارتباط میان پدیده‏های گذشته، حال و آینده، به این صورت است که پدیده‏های گذشته، زمینه پیدایش پدیده‏های کنونی را فراهم کرده‏اند و پدیده‏های کنونی نیز به نوبه خود، زمینه پیدایش پدیده‏های آینده را فراهم می‏سازند. اگر روابط علّی و اعدادی، از میان پدیده‏های جهان برداشته شود، جهانی باقی نخواهد ماند و هیچ پدیده دیگری هم، به وجود نخواهد آمد. چنان‏که اگر ارتباط وجود انسان با هوا، نور، آب و مواد غذایی بریده شود، دیگر نمی‏تواند به وجود خود ادامه دهد و زمینه پیدایش انسان دیگر یا پدیده دیگری را فراهم سازد.
با ضمیمه این دو مقدمه، می‏توان نتیجه گرفت که نظام این جهان – که شامل مجموعه پدیده‏های بی‏شمار گذشته، حال و آینده است – آفریده یک آفریدگار می‏باشد و تحت تدبیر حکیمانه او اداره می‏شود؛ زیرا، اگر یک یا چند آفریدگار دیگری می‏بود، ارتباطی میان آفریدگان به وجود نمی‏آمد و نظام واحدی بر آنها حاکم نمی‏شد؛ بلکه هر آفریده ‏ای از طرف آفریدگار خودش، به وجود می‏آمد و به کمک دیگر آفریدگان همان آفریدگار، پرورش می‏یافت. در نتیجه، نظام‏های متعدد و مستقلی، به وجود می‏آمد و ارتباط و پیوندی میان آنها برقرار نمی ‏شد. در صورتی که نظام موجود در جهان، نظام واحد همبسته ‏ای است و پیوند میان پدیده‏های آن، مشهود است.مصباح یزدی، محمدتقی، آموزش فلسفه، ج ۲، ص ۳۵۹ و ۳۶۰؛ برای اطلاع بیشتر از تقریرهای گوناگون این موضوع نگاه کنید به: طباطبایی، سیدمحمدحسین، اصول فلسفه و روش رئالیسم، ج ۵، صص ۱۱۱ – ۱۲۳.
نشریه الکترونیکی پرسمان

۱ـ ذات واجب نه ماهیت دارد و نه جزء عدمی؛ بلکه صرف الوجود است. و صرف وجود واحد است و نمی تواند دو باشد یا تکرار شود. چرا که تحقق کثرت جز به تمیز افراد آن نیست. که هر فرد از آن کثرت دارای معنا و ویژگی باشد که در دیگر افراد نباشد. و این با صرافت نمی سازد چون هر چه را دوم فرض کنید باز به همان اول برمی گردد. اگر ما دو فرد را فرض کنیم، باید این دو فرد یک مابه الامتیاز و یک مابه الاشتراک داشته باشند. سؤال می کنیم که اگر همه اش مابه الاشتراک باشد این دو تا نیست و دوئیت فرض ندارد و اگر ما به الامتیاز و مابه الاختلاف دارند این مابه الامتیاز چه چیزی است اگر ماهیت است که خداوند نباید ماهیت و حد عدمی داشته باشد. و اصلاً ماهیت امر عدمی است، نه وجودی. و اگر غیر از وجود است، ما چیزی غیر از وجود نداریم. و اگر وجود است، وجود صرف غیریت و تعدد ندارد. پس خداوند باید واحد و یگانه باشد البته نه واحد عددی، بلکه واحد حقیقی. ۳ـ اگر دو واجب باشد، تمایز آنان به مرتبه ای ازکمال باشد، لازم می آید که یکی از آنان کمالی را داشته باشد که دیگری فاقد آن باشد درحالی که واجب من جمیع الجهات واجب است و محال است که فاقد کمالی باشد و ترکیبی از وجود و عدم داشته باشد. اگر کمالی را فاقد باشد و آن کمال نامحدود و مطلق نباشد؛ باید آن ۲ـ خداوند وجود مطلق و نامحدود است و هر چیزی که محدود باشد، مخلوق است و نامحدود نمی تواند دوتا باشد چون یکی از آن دو موجب محدودیت دیگری می شود. پس خداوند واحد خواهد بود بوحدت حقیقی نه عددی. http://porseman.org/showarticle.aspx?id=70

Related Images:

Visits: 2