خبرگزاری مهاجر – مقالات و پژوهش
بی تردید هنر سینما به عنوان یکی از جدی ترین و پرمخاطب ترین رسانه های جمعی در عصر کنونی می تواند نقش موثری در اصلاح کارکردهای اجتماعی داشته باشد.
مشروح کامل در ادامه
بی تردید هنر سینما به عنوان یکی از جدی ترین و پرمخاطب ترین رسانه های جمعی در عصر کنونی می تواند نقش موثری در اصلاح کارکردهای اجتماعی داشته باشد و به مثابه دیده بانی برای ردیابی و پیگیری و رصد مسایل مختلف اجتماعی عمل کند و نقشی اصلاح گرانه برای خود تعریف نماید.
سینما می تواند با استعانت از ابزار هنر و کارکرد حداکثری آن در جذب مخاطب و سیطره بر ذهن و دیده و دل او به عنوان یک مصلح اجتماعی که با عبور از سطحیت به لایه های عمیق تر مسایل جامعه نفوذ و رسوخ می کند فرصتی را فراهم آورد تا زشتی ها و پلیدیها و کم و کاستی های جامعه به طوردقیق تر و عمیق تر و جدی تر دیده شود و این خود اولین گام برای رفع نابسامانی های جامعه است.
اما شرط اینکه سینما بتواند به چنین موقعیتی نائل آید این است که برای خود نقشی اصلاح گرانه تعریف کند و نه حالتی مخرب و نابودکننده.
که نتیجه موقعیت اول، بهبود و پیشرفت امور و محصول حالت دوم، سیاه نمایی و پسرفت است؛ عم برای سینما و هم برای مخاطبان و جامعه.
چراکه سینما نقش غیرقابل انکار و مهمی در حفظ و ارتقای روحیه جمعی و شادابی و نشاط اجتماعی دارد و می تواند این نقش را با بی مسوولیتی، به عاملی برای کاهش پویایی جامعه و سیطره روح یأس و نا امیدی در میان مخاطبانش تبدیل کند.
مقام معظم رهبری حضرت آیت الله العظمی خامنه ای در دیدار با جمعی از کارگردانان سینما در 23 خرداد ماه سال 1385 با بیانی دقیق و موشکافانه به این موضع اشاره می فرمایند و آن را تببین می نمایند:
مضمون سینما باید در جهت اصلاح کشور و جامعه باشد؛اگر انتقاد هم انجام می گیرد، این انتقاد با این نگاه باشد و آن وقت من تصور می کنم اختلافات بر سر اینکه «آیا انتقاد بکنیم؟ اسم این انتقاد، سیاه نمایی یا نق نقوگری است یا نیست؟» کم خواهد شد؛ به خاطر اینکه وقتی نیت، نیت اصلاح و پیشرفت بود، این نیت خودش را در اثر نشان خواهد داد.
اما باید گفت بی تردید یکی از موادی که باعث می شود سینما و سینماگر به این کارکرد اصلاح گرانه اجتماعی و رسالت مصلحانه عمومی خود واقف گردد و بدان نزدیک، این است که با مردم زمان و زمانه خودش مماس باشد و بتواند با آنها و برای آنها زندگی کند و به عبارت دیگر جامعه و مردم خودش را بشناسد و دوست داشته باشد.
اگر یک سینماگر مردم جامعه اش را نشناسد و یا آنها را دوست نداشته باشد این مسئله حتما در فیلمش نمود خواهد داشت و رخ عیان خواهد کرد. حتی در ناخودآگاه کارگردان و فیلم و مخاطب هم اثرگذار خواهد بود و اگر چنین موقعیتی پیش آید دیگر نمی توان از آن فیلمساز و فیلمش توقعاتی را داشت که ذیل عنوان نقد مصلحانه و خیرخواهانه و دلسوزانه بیان کردیم و نتیجه کار آن کارگردان همین چیزهایی خواهد شد که طی این سالها در نمونه های بیشمار از به اصطلاح سینماگران مردم گریز در فیلمهای سیاه نمایانه شان شاهد بوده ایم.
بی شک، لازمه سینما و سینماگر مصلح این است که بیش و پیش از هر چیزی، جامعه و مردمش را بشناسد و دوست داشته باشد تا بتواند و بخواهد برای سلامت و سعادت بیشتر او، به اصلاحش مبادرت ورزد و الا تنها به پراکنش روح یأس و سیاه نمایی مفرط و مغرضانه روی خواهد آورد و دیگر…هیچ!
بار دیگر جمله حضرت آقا را مرور کنیم و نصب العین خویش:
مضمون سینما باید در جهت اصلاح کشور و جامعه باشد؛اگر انتقاد هم انجام می گیرد، این انتقاد با این نگاه باشد و آن وقت من تصور می کنم اختلافات بر سر اینکه «آیا انتقاد بکنیم؟ اسم این انتقاد، سیاه نمایی یا نق نقوگری است یا نیست؟» کم خواهد شد؛ به خاطر اینکه وقتی نیت، نیت اصلاح و پیشرفت بود، این نیت خودش را در اثر نشان خواهد داد.
برای امتیاز دادن به این مطلب اینجا کلیک کن
[کل آراء: 0 میانگین: 0]
Related Images:
Visits: 9
