به نام خدا
انیمیشن خوش ساخت ، خلوت ، خوشمزه و البته استخر آب. ۶ قهرمان بزرگ. در این نقد نام انیمیشن را هیرو می آورم.
انیمیشن های امروزی کمی شلوغ شده اند. صحنه ها پر از جزئیات ریز و شلوغ است و این بیننده را خسته می کند. اما هیرو اینگونه نیست ، و آن چیزی را در تصویر می بینید که لازم است ببینید و از جزئیات بیخوده و اعصاب خوردن کن خبری نیست.
فیلمنامه این انیمیشن و خط داستانی آن ضعیف است. انیمیشن متکی بر دو چیز است ، یک، ابزار خلاقانه ای که شما از دیدنش تعجب می کنید و لذت می برید و دو، شوخی ها و کمدی ای که در طول کار می بینید. اما داستان ، یک داستان نیم خطی ، کلیشه ای و در عین حال قابل تشخیص بود. این سادگی از طرفی مخاطب را در ورطه خیالات پیچیده نمی انداخت و از طرفی هم دیگر خیلی ساده بود و گره های مناسبی در آن دیده نمی شد. بنابراین یک انیمیشن کوتاه داریم که با دو مسئله ای که گفتم کش آمده.
کنایه ی سانفرانسوکیو که تلفیقی از نام سانفرانسیسکو و توکیو پیام اصلی فیلم است. تلفیقی از سرمایه و پول آمریکایی با هوش صنعتی انسان ژاپنی ، قهرمان هایی می سازد برای نجات انسان ها و پیام اصلی انیمیشن به کودکان ژاپنی است که تلاش کنید زیرا ما اینجا در آمریکا برای شما فرصت پیشرفت ایجاد می کنیم. البته واقعیتش این است که اکثر منفعت این تبادل برای آمریکایی هاست.
خیلی نوآوری خاصی در ساختار انیمیشن ، رنگها و شخصیتها نمی بینید گویی بارها قبلا اینگونه انیمیشن ها را دیده اید. اتکای بیش از حد روی خلاقیت ها شاید باعث شده سازندگان نخواهند کار جدید و خاصی را صورت دهند.
هیرو برای کسانی که می خواهند یک کمدی ببینند و کمی سرگرم شوند خوب است اما برای کسانی که به دنبال انیمیشن های خاص می گردند که اتفاق جدیدی در صنعت انیمیشن باشد از هیرو خوششان نخواهد آمد.
سالار آوینی
Related Images:
Visits: 5
