دسته: نقد فیلم سینمایی هالیوودی

نقدفا : یک ادا و اصول هالیوودی! پوریا دارابیان لازم نیست خیلی اهل فیلم دیدن باشید تا متوجه شوید از ایده اصلی تا کوچکترین جزییاتِ «ایده اصلی» تا چه اندازه کپی از فیلم‌های ژانر «کمدی سیاه جنایی» است که به وفور نمونه‌های آن را در آثار هالیوودی مشاهده می‌کنیم. فیلم – اگر اسامی شخصیت‌ها و جزایر را کنار بگذاریم- حتی سعی هم نمی‌کند که اندکی ایرانی باشد و در نمایش صحنه‌های کازینو و ارتباطات غیرمعمول شخصیت‌ها با یکدیگر، شانه به شانه نمونه‌های اوریجینال خود حرکت می‌کند. رو دست زدن‌ها و…

نقدفا : پرش بلند امیرابیلی نیما جاویدی با فیلم اول‌اش؛ «ملبورن» در مسیری قرار گرفته بود که در انتهایش قرار بود یکی از نسخه‌های بدلی و فیک فرهادی به حساب بیاید، نه چیزی بیشتر. مانند دوجین فیلمساز جوان دیگری که خواستند با رفتن سراغ درام‌های خانوادگی آپارتمانی و تقلید از فرهادی در فرم و شیوه داستانگویی برای خود در سینمای ایران- و شاید جهان- جایگاهی دست و پا کنند، اما نفهمیدند که تا وقتی نسخه ارجینال یک جنس هست کسی نسخه درجه دو را جدی نمی‌گیرد. جاویدی اما خیلی زود…

نقدفا : یک پلیس تمام عیار! محمدجوادکتابی متری شیش‌و‌نیم اثر دوم سعید روستایی با این که موفقیت ابدویک روز را تکرار نمی‌کند ولی یک پیشرفت تکنیکی برای کارگردان جوانش محسوب می‌شود. فیلم تا نیمه اول بسیار پر شور و هیجان و خوش ریتم از کار درآمده است و بدون اغراق یکی از برترین آثار ژانر پلیسی در سینمای ایران است. اما به یک‌باره فیلم در نیمه دوم خود افت می‌کند. درست از جایی که روستایی می‌خواهد حرف خودش را در فیلم بزند و علت جرم را واکاوی کند؛ فیلم در…

نقد فا – نقد از درون، کنار مردم امیر ابیلی در مواجهه با فیلم اول رضا زهتابچیان، به دلیل پلات و تم اصلی کار، ظاهرا محور اصلی بحث‌ها مقایسه‌اش با «آژانس شیشه‌ای» است. اما در این مقایسه باید توجه داشت که این دو فیلم را به لحاظ فنی و ساختاری نمی‌توان در دو کفه ترازو قرار داد. «آژانس شیشه‌ای» نه‌تنها یکی از شاهکارهای سینمای ایران است- که در کارنامه سازنده‌اش نیز تکرار نشد- بلکه گردی از نوستالژی هم روی آن نشسته است و بنابراین در مقایسه با هر فیلم دو…

نقد فا – سایه‌ای که از بین نمی‌رود حسین ساعی منش خیلی نمی‌شود به تیتراژ اول یا تیزر فیلم اعتماد کرد. «مردی بدون سایه» ربط چندانی به سایه و خیانت او به همسرش ندارد. حتی قصه روابط خانوادگی و شک و قضاوت هم نیست. نه اینکه روابط خانوادگی در آن اهمیتی نداشته باشد، ولی اصل ماجرا داستان ماهان است. مستندسازی که یک فیلم درباره خشونت خانوادگی ناشی از شک و تردید ساخته و گرفتار حواشی آن شده است. ظاهرا تمام تلاش فیلم این است که نشان دهد چطور ماهان خودش…

 نقد فا  : کلیشه تکراری حسام الدین ابوالحسنی گره داستان تقلیدی مشابه از فیلم «بدون تاریح، بدون امضاء» است؛ قطعی نبودن اتفاقی که منجر به مرگ می‌شود. یک بار دیگر قصاص و قصه تکراری آن در سینما. یک قاتل از یک خانواده مرفه و پولدار، یک مقتول از خانواده بدبخت جنوب‌شهری، چند آدم بافرهنگ که دنبال رهایی شخصیت اصلی فیلم از اعدام‌اند، پسر و دختر مقتول که اکوان دیو‌اند و همسری که سوی دیگری است. در اینگونه فیلم‌ها کافی است شما چند صحنه از استرس قاتل، زمین خوردن، عدم توانایی…

نقد فا : فرم بازی محمدحسین‌رحیمی دو سال قبل وقتی مرتضی علی عباس میرزایی با «انزوا» به جشنواره فجر آمده بود، همه از یک فیلم اول مهم حرف می‌زدند که باید دید. بعد از تماشا اما التهاب پیرامون فیلم فروکش کرد. این بار بر خلاف هر فیلم دیگری، صحبت از اشکالات فیلمنامه و بازیگری و منطق روایی و… نبود. بیشترین ضربه به «انزوا» را، شیوه دکوپاژ و بعد از آن تدوین فیلم (که در راستای تقطیع کارگردان بود) زد. عباس میرزایی این بار هم، همان مسیر را رفته است: جامپ…

  نقدفا – نا امیدکننده! محمدجوادکتابی طلای پرویز شهبازی می‌خواهد در مسیر سینمای قصه‌گو باشد؛ اتفاقی که البته در آن موفق نمی‌شود. فیلم خط داستانی‌ ابتدایی‌اش مشخص است و از فرم قابل قبولی هم بهره می‌برد. داستان طلا داستان چند جوان است که می‌خواهند یک کارو کاسبی جدید راه بیاندازند. در این بین اما کارکتر منصور با بازی هومن سیدی مشکل مالی دارد و برای همین دوست دخترش به او کمک می‌کند و داستان به همین شکل جلو می‌رود. یکی از مشکلات جدی فیلمنامه‌ی طلا گره‌هایی است که در فیلم…

نقد فا : سینما یعنی همین! محمدجوادکتابی فیلم جدید نرگس آبیار را می‌توان گذاشت در لیست بهترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران. شبی که ماه کامل شد یک اثر کامل است. چه از لحاظ فرم و چه از لحاظ محتوا یک سرو گردن از مابقی آثار منتشر شده در این سال‌ها بالاتر است. نرگس آبیار در چهارمین فیلم سینمایی خود به چنان پختگی‌ای در روایت داستان و تکنیک سینمایی رسیده است که دو ساعت و نیم مخاطب را در سالن سینما میخکوب می‌کند. اتفاقی که خیلی به ندرت در سینمای ایران…

نقد فا – زهرمار زهرمارجشنواره! محمدجوادکتابی زهرمار قرار است کمدی باشد و بخنداند. نه کمدیست و نه می‌خنداند. البته فیلم چند شوخی بانمک هم دارد اما در طول ۹۰ دقیقه چند شوخی خیلی باعث نمی‌شود یک فیلم را کمدی بدانیم. در اصل فیلم در حد و اندازه‌های جشنواره نبوده و انتخاب آن از طرف هیئت انتخاب قابل درک نیست.  البته زهرمار تنها وصله‌ی ناجور این جشنواره نیست؛ و می‌شود کلکسیونی از فیلم‌های کاملا ضعیف هم از لحاظ فرم و هم از لحاظ محتوا را در این جشنواره پیدا کرد. از…

نقد فا – مسخره‌باز فتیشِ تکنیک محمدرضوانی پور در قالب این یادداشت کوتاهِ جشنواره‌ای درباره «مسخره باز» فقط می‌توان به این نکته اشاره کرد که «فتیشیسم» یا «بت‌وارگی» مفهومی کانونی در خوانش فیلم است که در سطوح مختلف اثر بازتولید می‌شود. در لایه روایی فیلم از همان پلان آغازین و به تناوب، با «موی زنانه» مواجهیم که در تمام فیلم به عنوان یک شیء‌‌ رازآلود حضور دارد که البته این حضور، دالِّ غیاب است: غیاب یا فقدانِ «زن» به مثابه ابژه میل مردانه. همه شخصیت‌های اصلی مرد قصه به لحاظ…

نقد فا – ناگهان درخت بی‌مصرف محمدجوادکتابی ناگهان درخت یک فیلم ناگهانی است؛ از آن جنس فیلم‌ها که ناگهان در لیست جشنواره آمده و باید به زور دید و خیلی هم جدی‌اش نگرفت. ناگهان درخت اثر صفی یزدانیان است و داستان زندگی فرهاد را روایت می‌کند. فیلم مانند اسمش عجیب است! داستان فیلم گنگ و مبهم است و تا آخر هم متوجه نمی‌شویم که حرف حساب کارگردان چیست!  از ابتدا تا انتهای فیلم تنها چند موقعیت درهم و بدون دلیل می‌بینیم که از فرط کش آمدن حوصله همه را سر…

سمفونی‌نهم فالش نوازی  داوود مرادیان در اواخر دهه شصت؛ وقتی محسن مخملباف تحت تاثیر برداشتش از فیلم فرشتگان برلین ویم وندرس گفت: اگر پیامبری بیاید زیر بغلش جای کتاب چند حلقه فیلم است! مرتضی آوینی با تسلطش بر زبان آلمانی گفتگوی کارگردان را ترجمه کرد و معلوم شد کلاً برداشت مخملباف از زمینی شدن فرشته آسمانی باوری شرقی نیست و توهم است! بدتر اینکه وندرس می‌گفت فرشته اگر سکس را تجربه کند علاقه‌ای ندارد فرشته شود! حالا در اواخر دهه نود کارگردانی پیدا شده است که زمینی شدن فرشته را…

نقد فا – قصرشیرین داستان یا کش دادن موقعیت؟ امیر ابیلی سینمای ایران در طول چهاردهه گذشته هیچگاه علقه‌ای به روایت‌های شاه‌پیرنگ کلاسیک نداشته است و رضا میرکریمی هیچگاه فیلمساز سینمای شاه‌پیرنگ نبود، اما در «خیلی دور، خیلی نزدیک»، «زیر نورماه»، «به همین سادگی» و …. با وجود روایت خرده‌پیرنگ، فیلم‌هایی به یادماندنی خلق کرده بود. اثاری که شخصیت‌های درستی را خلق می‌کردند و چالش‌های درونی کاراکتر اصلی را خیلی ملموس نمایش می‌دادند. او اما در فیلم‌های آخر خود حتی از پس روایت قصه‌ی یک خطی خود هم برنمی‌آید. «قصر…

تیغ و ترمه حدیث نفس‌های تمام ناشدنی داوودمرادیان «تیغ و ترمه» شب یلدای دیگر پوراحمد است. اما از نظر فرم، داستان‌گویی و عدم قدرت بیان، پیرمردی خسته را تداعی می‌کند. یک سوم آغازین فیلم داستانی باز می‌شود که مخاطب انتظار دارد در تمام لایه‌های سه چهارم بعدی فیلم تاثیر ویژه داشته باشد. گره ایجاد کند. گره باز کند. یک سومی آنقدر مهم که قطعاً مخاطب منتظر است یک سوم پایانی از نظر فرم هم رجوع به آن اتفاق بیفتد و یک گره‌گشایی شگفت‌آور رخ بدهد. رفتار متهور شخصیت اول داستان…